Style rodzicielskie - styl nr 1

W każdym domu, pod każdym dachem, rozkwita jedyna w swoim rodzaju opowieść -

opowieść o tym, jak wytwarzane są więzi, jak kształtuje się charakter, jak rozkwita

przyszłość. W centrum tej historii stoimy my, rodzice, najważniejsi przewodnicy w

podróży życia naszych dzieci.

Dziś proponuję Wam minicykl o różnych stylach rodzicielskich - od delikatnej pielęgnacji

po stanowczą dyrektywę - odkrywając ich wpływ na rozwój emocjonalny, społeczny 

i poznawczy dzieci. Przygotujmy się, by zgłębić świat stylów rodzicielskich, z nimi jako

naszym kompasem, w dążeniu do zbudowania lepszego jutra dla naszych dzieci. 

Bo każdy styl rodzicielski to nade wszystko opowieść o naszej przeszłości, ale także

obietnica przyszłości naszych dzieci…

Poznajcie Anię.

Ania jest 7letnią miłą, grzeczną, cichą dziewczynką, zawsze mówi „dzień dobry” 

i „dziękuję”, nie gniewa się, nawet gdy ktoś ją urazi, czy zabierze jej rzecz, często przeprasza. Jest bardzo dobrą uczennica, pupilką nauczycieli, mocno się stara,

występuje na akademiach (choć często nikt nie pyta, czy chce…) i zawsze ma „pasek” na

końcu roku, wtedy mama i tata chwalą się nią przed całą rodziną i swoimi znajomymi, 

a Ania wtedy wie, że było warto i że na dobre słowo trzeba sobie zasłużyć.

Czasem Ani jest smutno, chciałaby porozmawiać o niemiłych koleżankach ze swojej klasy, o wujku, który czasem ją krępuje (Ania bardzo wstydzi się tego odczucia, ale ono jest tak silne…), ale mama i tata mówią, że mają swoje ważne sprawy i nie wolno im zawracać głowy, przeszkadzać czy sprawiać kłopotów, poza tym rodzina to świętość i nie wolno o niej źle mówić… Więc Ania radzi sobie sama.

Dziś Ania ma 15 lat. Z rodzicami ma kiepski kontakt, ale to podobno dlatego, że jest

nastolatką, więc rodzice muszą znosić ją i jej dojrzewanie… Ania nie ma przyjaciółek, za

to wiele znajomych, z którymi ma kontakt na Insta. Lubi oglądać Tik Toka, tam ludzie

robią fajne rzeczy, czasem nawet z rodzicami, to musi być naprawdę miłe… Ania często

pali papierosy i pije piwo na imprezach, ale tylko wtedy, gdy ma pozwolenie na

nocowanie u kogoś, bo inaczej rodzice by ją wyrzucili z domu, zawsze powtarzają, że

prowadzą porządny dom...

Ania nie wie, co dalej ma zrobić ze swoim życiem, nie ma pasji czy jakiś głębszych

zainteresowań, choć z nauką daje radę, bo wtedy rodzice ją chwalą i przez chwile czuje,

że coś dla nich znaczy…

Styl autokratyczny w wychowaniu przeważa w rodzinach patriarchalnych lub

matriarchalnych, gdy matka wychowała się w rodzinie patriarchalnej. Ma on więc

charakter konserwatywny i jest oparty na tym rodzaju autorytetu, który został nazwany

autorytetem przemocy. Najbardziej charakterystyczny jest wyraźny dystans między

rodzicami a dzieckiem. Rodzice kontaktują się z nim w sposób formalny, nie wnikając w

jego potrzeby psychospołeczne. Dziecko żyje wówczas w ciągłym napięciu, odznacza

się przesadną uległością lub przeciwnie – buntowniczą postawą wobec innych. Dziecko

w takiej rodzinie jest mocno zagubione, a w dorosłym życiu preferuje pracę, w której

należy się podporządkować. Szuka tradycyjnego związku, w którym mąż się opiekuje

żoną, a przemocowe sytuacje rodzinne są tłumaczone prowokacyjnym zachowaniem

żony czy dzieci…

Znasz ten styl?

A może się w takim wychowałaś/eś?

Potrafisz nazwać jego plusy?

Widzisz minusy?

I najważniejsze:

Jaki dorosły wyrośnie z dziecka wychowanego w takiej rodzinie?